SANKTUARIUM MATKI BOŻEJ BOLESNEJ

Obory to mata wioska położona w północnej części powiatu lipnowskiego. Znajduje się tutaj sanktuarium Matki Bożej Bolesnej, którego kustoszami są Ojcowie Karmelici. Rolę i znaczenie konwentu w regionie uwypuklił w swych pracach badawczych Mirosław Krajew­ski, stwierdzając: „Pogłębiona analiza dziejowa Ziemi Dobrzyńskiej pozwala wyraźnie dostrzec, że przeszłość tego obiektu niezwykle mocno związana jest z historią tej ziemi. Dotyczy to bezsprzecznie burzliwych wydarzeń Rzeczypo­spolitej, Polski po rozbiorowej, a także bieżącego stulecia. Żadne bowiem istotniejsze wydarzenie społeczno-politycz­ne, żadna wojna nie ominęła Obór”.

KOŚCIÓŁ

Pierwszy wybudowany był z drewna ok. 1608 r. na „Grodzisku” (obecnie cmentarz). Spłonął około 1612 r. Drugą świątynię drewnianą postawiono w latach 1617- 1618 u stóp wzniesienia.
Po śmierci fundatorki, w 1627 r., OO. Karmelici rozpoczęli budowę nowego murowanego kościoła.
Zamysł realizowany był etapami. Do starego drewnia­nego kościoła dobudowano nawę. Prace murarskie zakończono w 1642 r. Konsekrację odprawił w 1649 r. biskup Ludwik Tolibowski sufragan płocki. Końcem XVII w. postanowiono rozebrać stary drewniany kościółek od pół wieku pełniący rolę prezbiterium. Na jego miej­scu dobudowano z cegły w 1694 r. dwuprzęsłowe pre­zbiterium. W środku części prezbiterialnej ustawiono ołtarz, za którym pierwotnie urządzona była zakrystia. Dopiero przy okazji budowy klasztoru w 1747 r. zbu­dowano przy północnej ścianie prezbiterium kwadratową zakrystię. Na jej pięterku powstała loża otwarta do wnętrza kościoła. Różne sklepienia w prezbiterium i nawie wskazują na inny czas powstania obu części. Budowlę odnawiano m.in. w 1765, 1825, 1869. Odnowa była konieczna także po takim oto wypadku - „D. 73 Lipca 1858, podczas nieszporów, wśród silnej bu­rzy uderzył piorun pięć razy w pobliskie jezioro, a potem w szczyt wieży, wyrwał okno, porysował w dużej nawie sufit i okopcił ołtarz szkaplerza św., szkód większych nie było”.

Zewnętrzne elewacje kościoła wzmocniono uproszczonymi pilastrami. Podobnie, niezbyt wyszu­kaną pod względem podziałów architektonicznych, jednoosiową fasadę, w górnych partiach przecho­dzącą w trójkątno - falisty szczyt, zamknięty falistymi spływami i półokrągłym przyczółkiem. Nad wejściem do kościoła wmurowana jest płyta z czerwonego mar­muru, informująca łacińskim tekstem o odnowieniu budowli w 1765 r. Całość korpusu kościelnego przykry­wa dach siodłowy.

Na ścianach wnętrza kościelnego zwracają uwagę epi­tafia i tablice inskrypcyjne, zwłaszcza jedno - neogotyc­kie z 1856 r. „Ku pobożnej pomięci Natęczów”. Przestrzeń wnętrza zamyka od góry sklepienie kolebkowe. Ściany wewnętrzne pokrywa polichromia malowana przez Jó­zefa Warzyńskiego w latach 1979-1980.